Hastane...

Geldiğim gün yaşadığım şok,ve alışma devresi olarak özetleyebilirim durumu,giriş-gelişme-sonuç gibi...

İlk gün sadece yerlerde ağladığım için, hep bende var olduğunu düşündüğün metanetin, aslinda bende olmadığını fark ettim... 

Ortada felaket tellalı gibi gezdiğim için de, faydamdan çok zararım vardı etrafa..Kardeşim kenara çekip beni "kibarca" uyarınca, kendime geldim... 

Normalde hastaneye girdiğim an başım döner, esnerim, ama bu sefer sadece içimi çekip gözümü sildim...

Babamın yapılan testleri, onun sonuçlarını beklerken ki heyecanı hiç bir şeyde yaşamadım..

Doktorun ağzından çıkan her sözü beynime kazıdım, sinirlendirmemek için, mantıklı sorular seçip sordum..

Gözünü açması, su istemesi ise, tekrar gözümü yaşarttı... 

Hiç aklıma gelmeyecek bir sahneyi yaşatmıştı yine bana hayat...Bu sınavı hem ben, hem babam atlatacaktık... 

Babam hastaneye düzenli verdiği kan bağışı harici gitmezdi, fakat artık vücut, verdiği sinyalleri görmeyen babama sert vurmuştu... 

Artık bilinmez bir süre misafirdik burada... Sonuçlar çıktıkça sevindik de, üzüldük de...Canı sıkılan babama tavla, gazete ve dergi takviyesi yaptık...

Hayatta en büyük zevki yemek yemek olan birini nasıl mutlu ederiz şaşırdık.. artık yağ,tuz yoktu... Her yemek geldiğinde askerlik günlerini aradığını söyleyen babam, işin içinden çıkamayınca "bari yemek programı aç, öyle yiyeyim" tesellileri ile yemek yedi..

Zordu hiç kimseye alışmadan, sormadan yaşarken... 

Tuzuna,hareketlerine karışır olmuştuk... 

Ağırıma gidiyordu biliyorum,onun da gidiyordu...

Kendi canıma olsa acımayacak her şey, babam olunca canı yanacak gibi geliyordu...

"Seni bir gelinlikle görsem" sözüne normalde hep sinirlenirken, "torununu bile göreceksin, ne gelinliği" diye düzeltiyordum artik...

İnternetin sağlık sitelerine, facebook`tan çok bakar olmuştum... 

Bu sınavı başarıyla geçecekti babam... Onu ve bizi artık yepyeni bir hayat bekliyordu...

Artık hayatının şekeri,tuzu,yağı biz olacaktık..

Hayatı erteleseniz bile, sağlığınızı ertelemeyin...Ha bugun, ha yarın derseniz, bu yazılardan bir tane de siz yazarsınız... 

Siz yazmayın, bu acıları yaşamayın, kendinize bakın... Önce kendiniz, sonra eşiniz,dostunuz için...