Deterjanı bile yedekliyoruz, ya hayatımızdakileri..

'Hayatta üzülmek istemiyorsan her şeyin yedeğini yapmalısın' der kız arkadaşım .

Bana ilk söylediğinde çok dikkate almamıştım, ama zamanla o haklı çıktı

'Hesapsız fedakarlığı' dostlukta, arkadaşlıkta,ailede,sevgilide öğreniriz ... Yapamayacağımız yoktur bu insanlar için, kansa kan, cansa can . Hiç bitmeyecek, hiç bırakmayacak biliriz. Sonra da hayatın ne kadar ders dolu olduğunu, bu insanlar pat diye hayatımızdan çıkarak anlatırlar.

Aile,sevgili,arkadaş,sevgili...hepsi farklı sebeplerle çıkarlar, ama aynı dersi verirler... Kimseye güvenmemeyi..

O andan sonra yeminler ederiz, ne kimseyi seveceğimize ne de inanacağımıza,  ama kısa sürer.  

Kız arkadaşım 2.bir dost , arkadaş, sevgili yedekler. Bitti mi 2. Devreye girer,  yanlızlık çekmez. Bana çok zalimce gelmişti.

Hem tek bir insana güvenecek kadar samimi olmayacak, hem de yalnız kalmayacak 

Tamamen mantık üstüne kurulu. Şüphelenirse ya da sıkılırsa hop 2. Devreye girecek . Kimsenin canı yanmayacak . Alan memnun, satan memnun

Çok yakın zamanda 2 robot yaparlar, onlarla dertleşir,konuşuruz.. maksat yalnız kalmamak madem.

Ben de maddi, manevi çok darbe yedim . Yedikçe de değişen bir şey olmadı 

Verdiği zarardan çok, içimde kalan boşluk ' beni hiç mi sevmedi' sorusuyla kaldım baş başa.

Hatırlar mı ,üzülür mü,döner mi??

Yenilen pehlivan güreşe doymaz misali bir de ben ararım, 'dönülür mü eski günlere' , bir daha denesek diye.. 

Bu çağrı yalnızlıktan değildir,  bu devirde kimse yalnız kalmaz . Bu çağrı herkeste bulamadığın o sevginin peşinden koşmaktır.

Genelde hep olumsuzluklarla gelir cevap, ya da cevap bile gelmez.. 

Ben ne kadar mantıklı gelse de insan yedeklemiyorum . Kaliteli yalnızlığı daha asil buluyorum . Her insanı sevecek kadar geniş kalbim olmadığı gibi, her insana kendimi açacak kadar da -ki açtıklarım sırtımdan vursa da-  güvenemiyorum..

Olmadı robotları beklerim ...