Ağlamak güzeldir...

Sevgilim beni telefonla terkettiği için, kapattıktan sonra, artık nasıl yaptıysam,çektiğim bir kare idi bu...

Silmedim... Güldüğüm resimler kadar gerçekti çünkü..

Hepimizin hayatta acısı elbette oluyor, bu acıyı kimimiz içerek, kimimiz dağıtarak, kimimiz dedikodu yaparak atarız; ben bunların yerine oturur ağlarım... 

Bu benim acıyı akıtma yöntemimdir, bana çok da iyi gelir...pat diye tek seferde de bitmez bu ağlama seanslarım, acıya göre değişir...

O kadar çok ağlamışımdır ki, o kişi, ya da olay neyse, biter...

Her akıttığım gözyaşında, biraz daha çıkartırım içimden... 

Allahtan gözyaşları satılıyor artık her eczanede, al doyasıya ağla bitsin...

Ağlamak kendinle yüzleşmedir benim için..Acını elbette dostlar, meyler, sözler de hafifletir ama, ya yastığa başını koyduğunda?

Gizli saklı asla ağlamam, içim çıkana kadar ağlarım...hatta bu yüzden metabolizmam çöker, hastalanırım... 

"Kendine yapıyorsun" derler, evet kendime yapıp zaten dertlenmişim, bırak atayım...

Ağlayanı asla susturmam, bilakis "ağla, anca çıkar içinden" diye gaz veririm...

Özellikle ayrılık sonrası, iki dirhem bir çekirdek bara gidip, eline içkiyi alıp "umurumda değilsin canım" triplerine girmektense, selpakları dizip yatağa kendimi atıp ağlamak, bana ilaç gibi gelir... hele bir de üstüne uyuyorsam, ciladır...mis gibi kalkarım... 

Babamın bir anda hastalığında, iş yerim başta olmak üzere, yolda, hastanede hep ağladım,ağlarken de düşündüm, durumu kabul ettim... 

Olayların içinden çıkamıyorsanız, başkalarına da anlatamıyorsanız, ağlayın..

Bu yaşadığınız olay her ne ise, farklı açılardan bakmanıza sebep olacak, belki gene ağlatacak, belki susturacak, ama bir çare olacaktır.. 

Yanlış anlaşılmak istemem, gözyaşını asla silah gibi kullanmam, zaten bunu kullananlar, sahte gülücükler gibi yakalanırlar...  

İnsanın en iyi dostu kendisi olmalıdır, kendinizden kaçmayın..gülmek kadar güzel bir şey ağlamak, sizi iyileştiren, kendinize getiren... 

MFO bile ne der; "gözyaşlarımızı bitti mi sandın"

Bugun hava yağmurlu imiş İstanbul'da... Açın bu sarkıyı, kendinizle muhasebe yapın... 

Kimse ne görür, ne bilir ağladığınızı... 

Siz bilin, anlatın kendinize yeter... 

İnanın hem içiniz rahatlayacak, hem gözlerinizin içi parlayacak...